In de interne competitie verkreeg Tim Schakel tegen Hans Karelse aanvankelijk het initiatief. Hans verdedigde zich echter hardnekkig en het kostte Tim erg veel tijd en energie om zijn voordeel een goed vervolg te geven. Op een goed getimed moment gaf Hans een stuk voor drie pionnen en bracht hiermee Tim van z’n stuk. De stelling stond weliswaar op dat moment minimaal nog gelijk voor Tim maar de voorgaande fase had bij hem duidelijk z’n tol geëist en onder druk was hij het die zwaar de fout in ging.
Hans strafte de fout van zijn tegenstander uitstekend af en het wachten was op de genadeklap. Onder het mom ‘niet geschoten is altijd mis’ speelde Tim verder. Vele wegen leidden naar Rome maar Hans kon moeilijk kiezen uit de vele kansrijke mogelijkheden en raakte op een gegeven moment de kluts kwijt. Na meerdere kansen te hebben gemist eindigde deze bizarre partij uiteindelijk toch nog in een ongedachte remise en daar mocht Tim zijn handen meer dan mee dichtknijpen.
Bert den Boer wist Rob van Driel te verslaan, Chris van Wieringen won een onderhoudende partij van Huig Visser en Hans Kooy hield keurig Louis Rutgers op remise.