Er werd deze keer in Sliedrecht weer gespeeld onder normale omstandigheden. De bovenruimte van De Havik was fraai opgeknapt, de muren wit gesaust, dus konden we vol goede moed aan de slag. Weliswaar misten we Eddy Korevaar, maar Tijmen Schakel was opnieuw beschikbaar als een waardige invaller. Buiten was het nog steeds mooi weer, maar ook de aanblik van de verschillende partijen liet mooie stellingen zien. Hoewel wij in de competitiestand hoger stonden, zou het op voorhand waarschijnlijk een spannende strijd worden. Dat bleek ook het geval, al vielen de kwartjes bij sommige spelers soms anders dan het zich enkele zetten eerder liet aanzien. Na zo’n drie uur nog geen enkele beslissing, al waren er wel prognoses te maken.
Op bord 1 speelde Jaco Vonk een hem bekende opening en het kon eigenlijk alle kanten op. Opvallend was dat Jaco in deze fase minder tijd had gebruikt dan zijn tegenstander…. Op bord 2 stelde Tim Schakel zich soliede op, probeerde wel een voordeeltje te krijgen, maar de stelling was toch lang redelijk in evenwicht. Op bord 3 baarde de stelling van Henk Boot ernstige zorgen. De terugreis van een weekje vakantie in Oostenrijk had blijkbaar niet erg inspirerend gewerkt, want vanuit de opening had zijn tegenstander met wit de touwtjes stevig in handen. Op bord 4 speelde Tony Else, die het bekende probleem had dat hij eigenlijk wel erg veel mogelijkheden had. Op bord 5 speelde Louis Rutgers. Voor de oppervlakkige passanten leek hij ogenschijnlijk een kleinigheid te overzien en een pion kwijt te raken. Met actief spel had hij wel redelijke compensatie. Het was zo vertelde hij later gewoon een pionoffer. Zo zie je maar weer, alleen even langslopen leidt niet altijd tot een juist oordeel over de stelling! Op bord 6 speelde Jeroen Brandsma zijn eigen opening en stond alleszins redelijk en misschien wat beter. Ook hier viel op dat hij deze keer minder tijd nodig had in de stelling dan zijn tegenstander. Op bord 7 had Hans Karelse het moeilijk, zeker toen hij een kleinigheid over het hoofd zag die wit een goede pion opleverde. Op bord 8 had Tijmen Schakel zich soliede opgesteld en probeerde met kleine middelen de tegenstander op geduldige wijze aan de tand te voelen. Het kostte hem wel vrij veel tijd, maar er was zeker geen sprake van echte tijdnood.
In het vierde uur vielen de eerste beslissingen. De eerste beslissing viel bij Tony op bord 4. Na de opening kon hij lang of kort rokeren, maar hij besloot de koning in het centrum te houden en met zijn dame op b3 en a3 druk op de zwarte stelling te houden. Zwart koos voor een tactische bestrijding van dit ongemak. Omdat Tony helaas niet alle finesses hiervan had gezien, kostte het hem een belangrijke pion op d5 en hoewel hij nog wel wat probeerde, was de stelling al snel hopeloos. 1-0 achter dus.
Gelukkig kon de stand door Tijmen op bord 8 weer worden recht getrokken. Na eerdere soliede remises had hij er vandaag dus echt zin in. Hij speelde een rustige opening, ging niet overhaast te werk en probeerde voordeel te krijgen. Hoewel het allemaal prettig oogde voor wit, was er ook volgens de computer achteraf, niet veel aan de hand: beoordeling 0.00 en zo. Langzaam aan nam zwarts tijdvoordeeltje af en het kostte hem blijkbaar moeite steeds de juiste zetten te vinden. Ook in het eindspel gaf de computer overigens nog steeds 0.00 aan, maar onder druk van de tijd ging de tegenstander in de fout en kon Tijmen het punt binnenhalen. Zijn geduld werd dus optimaal beloond en hierna was de stand weer gelijk: 1-1.
Op bord 3 had Henk een nogal passieve verdediging gekozen en hoopte een soort egelstand te bereiken en van daaruit verder te spelen. Wit had andere plannen, speelde op de 10e zet al f5 en toen Henk niet nam en vervolgens met Dd7 ongelukkig verder ging, barstte de witte storm pas goed los. Een keurig loperoffer op g5, andere stukken erbij, gaf hem volgens Fritz bij zet 19 al een voordeel van + 5.5, brr…. Dat kon natuurlijk niet goed aflopen en dat deed het dan ook niet. Dus opnieuw een achterstand: 1-2.
Het antwoord kwam van onze teamcaptain Jeroen. Hij steekt dit jaar in een uitstekende vorm en heeft in de externe competities al menig puntje veroverd. Ook dit keer zat hij op de goede plaats. Zijn tegenstander begreep niet zoveel van Jeroen’s opening. Hoewel hij al snel op +3 stond, zoals dat in schakerskringen heet, kwamen er toch blijkbaar wat mindere zetten, waardoor het voordeel terugliep. Maar toch was het voor de tegenstander blijkbaar een moeilijke stelling, want het was toch opvallend dat Jeroen duidelijk minder tijd nodig had dan zijn tegenstander. De druk van Jeroen op de zwarte stelling bleef echter een probleem en zoals Jeroen zei, het leek alsof zwart de hele partij een beetje achter de feiten aanliep. Jeroen voelde zich in de stelling als een vis in (zuurstofrijk) water. Het voordeel nam alleen maar toe, Jeroen won een stuk en na wat spartelbewegingen van de zwarte vis was de consumptie een voldongen feit. Een gelijke stand, 2-2 dus.
En hoe ging het verder? Lees en huiver!!
De tegenstander van Hans speelde een “Jaco”-gambiet en bracht zijn dame vroeg in het spel. Ook hier had wit prima spel voor de geofferde pion, maar de stelling eiste van beiden veel rekenwerk en dus tijd. Na 10. f4 had Hans ijskoud 10. … exd4 kunnen spelen, maar de daarvoor benodigde stalen zenuwen waren blijkbaar wat roestig.
Nadat Hans Karelse dus het team voor het eerst op voorsprong had gebracht, waren de volgende drie partijen beslissend voor de einduitslag. Jaco speelde een ingewikkelde partij, stond een pionnetje voor, maar …. Louis Rutgers stond na een blunder helaas compleet verloren. En de partij van Tim Schakel zou waarschijnlijk nog wel even duren. Tim had zeker een positionele plus, maar het leek nog een hele klus te worden om echt verder te komen.
Van de drie partijen was verliep de partij van Jaco wel heel bijzonder. In deze bijzonder ingewikkelde partij, “mocht” Jaco weliswaar een stuk winnen, maar hij kreeg wel een tornado over zich heen op de damevleugel. En dat is natuurlijk extra gevaarlijk als je lang gerokeerd hebt… Wit won het stuk terug en Jaco keepte met kunst en vliegwerk, maar de stelling bleef heel prettig voor wit. Het pionnetje voordeel was in deze stelling volstrekt onbelangrijk. En in deze moeilijke stelling was Jaco’s tijd al fors geslonken…. Hij dacht na de 40e zet eens even goed te kunnen denken hoe hij verder moest spelen. En toen werd hij onaangenaam verast door zijn tegenstander, die de partij claimde vanwege tijdsoverschrijding door Jaco… Ondanks zijn ruime ervaring met tijdnood, was de manier van tijdsoverschrijding wel bijzonder. In ons nieuwe notitieboekje valt op dat de zetkolommen 19 en niet 20 zetten bevatten. Dus na 2 volle kolommen had Jaco dus slechts 38 zetten gedaan en niet zoals hij zelf dacht 40 zetten. Een wel pijnlijke manier om met het nieuwe notatieboekje te worden geconfronteerd, brrr…. Het kan toch niet anders zijn dat dit boekje ontworpen is door een niet-schaker, is althans de mening van uw verslaggever. Maar Jaco erkende ruiterlijk dat op het “vlagmoment” hij zijn stelling nog steeds niet op orde had en Fritz wit een +4 toekende. In de analyse na afloop kon Jaco zich wel aan de witte aanval ontworstelen, maar Fritz (altijd die Fritz dus) kon ergens nog een moeilijk vindbare winstweg voor wit vinden. Altijd de vraag of de echte witspeler die mogelijkheid ook had gevonden…. Een pleister op de wonde volgde snel. Alleen waren we op dat moment weer terug bij af: 3-3
Louis kwam dus goed uit de opening en offerde daarbij een pion. Hoewel hij later in de partij de pion terug kon winnen, deed hij dat niet. De tegenstander had meer last dan gemak van de pion en kampte met een duidelijk minder goede ontwikkeling. Louis had een loper op c5 en paard op g4 en de witte koning dreigde in een wurggreep te komen. Alle stukken van Louis waren betrokken bij de aanval. Helaas ging het in de afwerking mis. Louis dacht te profiteren van een penning, maar overzag stukverlies en de partij kantelde in wits voordeel. Maar Louis had nog één klein troefje, een vrijpion op de h-lijn.
Nadat Louis zijn tegenstander dus in de luren had weten te leggen en het team opnieuw op voorsprong had gebracht, lag de uiteindelijke beslissing bij de uitkomst van partij van Tim. Zoals eigenlijk steeds dit jaar zette Tim de partij soliede op. Geen haastwerk of frivoliteiten, dat is niet Tim’s stijl. Langzaam kreeg hij een steeds grotere positionele plus. Dameruil vergrootte het voordeel, omdat hij een “beest” van een paard op e5 had, dat door zwart niet verdreven kon worden. Bovendien had hij met beide torens de open d-lijn onder controle genomen. De stelling na 33. .. Pe8 toont dat duidelijk.